Grandma (Oma) Keasberry and her Kitchen Staff.

I remember well, from the days of the elementary school, at the end of the school day I went straight to our restaurant – yes, my home. I had just entered the restaurant through the front door, having my eyes closed, because I had only to follow my nose and follow as soon as it locked on the trail of tantalizing exotic smells that came out of the kitchen, in the back of the restaurant. My mission was the same: looking for something to eat and of course to ruin my appetite for supper!! My craving increased due to familiar smells and the sounds of chopping knives, spatulas clattering in woks, sizzling sounds of frying, cackling and giggling behind steaming pans. Under the strict supervision of my Granny, her ladies (by me referred to as my Aunties) were busy cooking to prepare for dinner. I had my eyes on the box full of fresh baked shrimp crackers. Responding to the call of my yearning taste buds, crying out to be treated, I greeted the dear ladies with a smile and asked, “Is there something yummy to eat?” Meanwhile, I quickly grabbed a shrimp cracker out of the box. This was immediately penalized with an angry look from one of the Aunts: “That’s for the guests! Oh you! Of course, that did not last long when they saw my happy face and hearing the festive crackling sounds coming from my mouth. “What do you want to eat?” Was actually the response I was waiting to hear. I immediately grabbed a plate and handed it to my Aunt. If I do not feel like cooking, I like to think back to that time of those sweet and generous ladies cooking. This week I received a message from Tamara, the granddaughter of Aunty Leen (pictured right), who had found me on Facebook. She asked me if I had a picture of her grandmother, preferably in the kitchen of restaurant Dokja, where she sometimes came as a child. She told me that her grandmother had passed a little over a year ago, at the respectable age of 93. She was one of the last living ladies of the kitchen staff who worked for my grandmother. Her sister, dear Aunty Marie (2nd from right) passed back in the 1980’s from diabetes. The lady left with the paprika in her hand was Aunty Willie. They were part of a team of up to 10 kitchen ladies who cooked up a storm every day. It would not surprise me if they are in heaven, continuing the cackling and giggling and frying an infinite amount of shrimp crackers. Thank you dear Aunties for these delicious memories! 🙂 ©jeffkeasberry2016 Oma (Grandma) Keasberry authored a cookbook back in 1976, which stayed in print for more than 20 years and is considered one of the top 5 cookbooks in the Netherlands and in the community, when it comes to classic Indonesian/Indo Dutch cooking.

Oma Keasberry en haar keukendames

Ik herinner mij nog goed, uit de tijd van de basisschool dat ik gelijk naar ons restaurant ging (ja, mijn thuis).  Ik had nog maar net de voordeur achter mij dichtgetrokken of ik deed mijn ogen al dicht, want ik hoefde slechts mijn neus te volgen die op het spoor was van verleidelijke exotische geuren die achter uit de keuken kwamen. Mijn missie was onveranderd: op zoek naar iets om te snoepen en natuurlijk mijn eetlust te verpesten voor het avondeten!!  De trek nam toe bij de vertrouwde en harder wordende geluiden van hakkende messen, kletterende spatels in wadjans,  sissende frituurolie, gekakel en gegiechel achter stomende pannen.  Onder de strenge leiding van mijn Oma waren haar hulptroepen druk aan het kokkerellen ter voorbereiding van het diner. Ik had mijn ogen op de doos vol met versgebakken kroepoek. In overeenstemming met mijn hunkerende smaakpapillen, die schreeuwden om gefêteerd te worden, begroette ik de lieve dames met een glimlach en de vraag: “Is er nog iets lekkers te eten?” Onderwijl graaide ik snel een kroepoek uit de doos. Dit werd gelijk met een boze blik bestraft van een kokende Tante: “Dat is voor de gasten! Hech  zeg,  jij!”  Dat duurde natuurlijk niet lang bij het zien van mijn blije gelaat en het horen van de feestelijke, krakende geluiden. “Wat wil je eten jong?” was het antwoord waar ik op wachtte. Gelijk een bord gepakt en er werd van alles opgeschept voor mij. Als ik geen zin heb om te koken denk ik graag terug aan die tijd van die lieve en gulle kokende dames.

Van de week kreeg ik een bericht van Tamara, de kleindochter van Tante Leen (rechts op de foto), die mij op Facebook had gevonden. Zij vroeg mij of ik nog een foto van haar Oma had in de keuken van restaurant Dokja, waar zij als kind ook wel eens kwam.  Zij meldde mij dat haar Oma iets langer dan een jaar geleden was overleden op de respectvolle leeftijd van 93 jaar. Zij was een van de laatste nog levende keukendames die bij mijn Oma in dienst was. Haar zuster, lieve Tante Marie (2e van rechts) was inmiddels in de jaren 80 overleden aan suikerziekte. De dame links met de paprika in haar hand was Tante Willie.  Zij maakten deel uit van een team van maar liefst 10 keukenhulpen die zich iedere avond een Indische slag in de rondte kookten. Het zou mij niet verbazen als zij in de hemel het gekakel en gegiechel voortzetten en een oneindige hoeveelheid kroepoek bakken. Bedankt lieve Tantes voor de smakelijke herinneringen! 🙂

©2016jeffkeasberry