My first book came out in 2012: Indische Keukengeheimen….
Text in Dutch:
Op veler verzoek een nieuw Indisch kookboek van de familie Keasberry
Authentieke familierecepten van 3 generaties, door Jeff Keasberry.
Gedurende 350 jaar koloniale intimiteit in het voormalig Nederlands-Indië is niet alleen een mengcultuur ontstaan, maar ook een van de oudste fusionkeukens ter wereld. Door de komst naar Nederland van de Indische Nederlanders na de Tweede Wereldoorlog is de Nederlandse smaak voorgoed beïnvloed. Er zijn duidelijk Indische sporen terug te vinden in de Nederlandse keuken. De rijsttafel bijvoorbeeld wordt nu als iets inheems gezien en met trots aangeprezen aan buitenlandse gasten, zijnde een Nederlands culinaire traktatie. De rijke, gevarieerde keuken heeft blootgestaan aan zowel oosterse als westerse invloeden, waarin het beste van beide continenten is verenigd. In dit boek worden de ontstaansgeschiedenis van de Indische keuken, het gebruik van de unieke verschillende ingrediënten, de eetgewoonten en veel handige kooktips en serveersuggesties voor verschillende gelegenheden beschreven.
Als derde generatie van een ondernemende familie nam Jeff Keasberry zelf op achttienjarige leeftijd het roer in het Amsterdamse restaurant Djokja van zijn oma en ouders over. In dit boek onthult hij Indische keukengeheimen, familierecepten en verhalen van 3 generaties Keasberry’s. Het gaat om authentieke specialiteiten waarmee hij is opgegroeid, zoals die geserveerd werden in het restaurant en tot op de dag van vandaag in huiselijke kring worden genoten. De recepten zijn overgedragen door Jeff’s moeder Jessy, die ruim dertig jaar als chef-kokkin en gastvrouw werkzaam was in het restaurant en worden aangevuld met verfijnde recepten van oma Keasberry en Jeff’s vader Billy. Indische keukengeheimen is een bron van inspiratie voor iedere rechtgeaarde avonturier en fijnproever die belangstelling heeft voor koken, maar ook voor iedereen die een connectie heeft met voormalig Nederlands-Indië.
In Indische keukengeheimen vindt de lezer meer dan 110 overheerlijke en eenvoudig te volgen recepten, wetenswaardigheden en gebruiken, doorspekt met historische foto’s en persoonlijke herinneringen. Het is een boek over lekker eten dat de lezer het gevoel geeft ‘erbij te horen’, en ‘deel uit te maken van de unieke Indische cultuur’.
De famillie Keasberry bestaat uit:
Marie-Antoinette Keasberry-Van Beekom
Wijlen oma Keasberry, matriarch en eigenares van restaurant Djokja te Amsterdam waar ‘tout’ bekend Nederland kwam eten. Auteur van het kookboek Oma Keasberry’s Indische keukengeheimen. Oma Keasberry was een begrip in de culinaire wereld van Amsterdam en de eerste die het Indisch eten rond 1950 in de hoofdstad introduceerde. Ze gold als de autoriteit op het gebied van de authentieke Indische keuken.
Jessy Chevallier-Keasberry
Meer dan 25 jaar draaide restaurant Djokja op de steun van Jessica Chevallier-Keasberry, de moeder van de auteur en destijds mede-eigenares en chef-kokkin van restaurant Djokja. Ze stond bekend om haar culinaire creativiteit en kunde in het bereiden van verfijnde gerechten die zelfs de meest verwende smulpaap wisten te verrassen.
Jeff Keasberry
Derde generatie Indische Nederlander, eigenaar van het voormalige familierestaurant Djokja in Amsterdam. Afgestudeerd aan de Hotelschool te Amsterdam, werkzaam als entrepreneur in Los Angeles waar een grote groep Indische emigranten woonachtig is.
FOOD STYLING & FOTOGRAFIE
De productie van dit project heeft wat tijd en moeite gekost en was een goed leerproces. Je kan het gevoel hebben over hoe iets er uit moet gaan zien, maar als je zelf niet de middelen en de tijd hebt, dan moet je een team zien samen te stellen. Dan komt de uitdaging van het vinden van de juiste mensen zonder budget. Tijd is geld. In het begin heb ik bevriende fotografen kunnen enthousiasmeren mee te werken aan dit project, maar betaalde banen gaan voor. Afhankelijk van de goedheid, expertise en tijdschema van een ander, kan enorm frustrerend werken. Het creatieve proces werd belemmerd. Soms heb je een idee en dan wil je foto’s schieten en dan is er geen camera man/vrouw. Food Styling heb ik geleerd door het gewoon te doen vanaf het begin. In plaats van het uit te leggen of overgeleverd te zijn aan de visie van een ander, gaf niet hetzelfde resultaat. Met alle respect voor hun expertise en vaardigheden. Mijn boek moet mijn gevoel uitstralen. Dat gevoel proberen aan een ander was voor mij een onmogelijke taak. Derhalve, zelf doen! Bijna op de helft van het project heb ik ook de fotografie van mijn eigen creaties gedaan. Wow, wat was dat een gevoel van vreugde en bevrijding. Ik kon nu op ieder moment van de dag zeggen: ik ga nu foto’s maken. Heb een Canon Rebel camera van vriendin kunnen lenen, 2 statieven gekocht en een lamp en een kabel die van de camera naar mijn MacBook Pro ging. Dit gaf mij de gelegenheid zelf direct het resultaat te zien. Wow, het voelde alsof ik voor het eerst zonder extra wieltjes leerde fietsen. Om nu op ieder moment van de dag te kunnen fotograferen gaf een bevrijdend en vreugdevol gevoel. Food Styling was al een nieuwe hobby en nu ook fotografie. Niemand hoeven opbellen, schema’s synchroniseren, wachten, oplopende kosten etc. het was er allemaal niet. En daar ging ik… klik, klik, klik. Het was gewoon leuk om te doen. Dit leerproces stopt niet. Ik blijf nieuwe dingen vinden, ik doe inspiratie op en het geeft een goed gevoel. Inmiddels ben ik begonnen aan een nieuwe serie foto’s.
De productie van dit project heeft wat tijd en moeite gekost en was een goed leerproces. Je kan het gevoel hebben over hoe iets er uit moet gaan zien, maar als je zelf niet de middelen en de tijd hebt, dan moet je een team zien samen te stellen. Dan komt de uitdaging van het vinden van de juiste mensen zonder budget. Tijd is geld. In het begin heb ik bevriende fotografen kunnen enthousiasmeren mee te werken aan dit project, maar betaalde banen gaan voor. Afhankelijk van de goedheid, expertise en tijdschema van een ander, kan enorm frustrerend werken. Het creatieve proces werd belemmerd. Soms heb je een idee en dan wil je foto’s schieten en dan is er geen camera man/vrouw. Food Styling heb ik geleerd door het gewoon te doen vanaf het begin. In plaats van het uit te leggen of overgeleverd te zijn aan de visie van een ander, gaf niet hetzelfde resultaat. Met alle respect voor hun expertise en vaardigheden. Mijn boek moet mijn gevoel uitstralen. Dat gevoel proberen aan een ander was voor mij een onmogelijke taak. Derhalve, zelf doen! Bijna op de helft van het project heb ik ook de fotografie van mijn eigen creaties gedaan. Wat was dat een gevoel van vreugde en bevrijding. Ik kon nu op ieder moment van de dag zeggen: ik ga nu foto’s maken. Heb een Canon Rebel camera van vriendin kunnen lenen, 2 statieven gekocht en een lamp en een kabel die van de camera naar mijn MacBook Pro ging. Dit gaf mij de gelegenheid zelf direct het resultaat te zien. Wow, het voelde alsof ik voor het eerst zonder extra wieltjes leerde fietsen. Om nu op ieder moment van de dag te kunnen fotograferen gaf een bevrijdend en vreugdevol gevoel. Food Styling was al een nieuwe hobby en nu ook fotografie. Niemand hoeven opbellen, schema’s synchroniseren, wachten, oplopende kosten etc. het was er allemaal niet. Ik daar ging ik… klik, klik, klik. Het was gewoon leuk om te doen. Wow wat een bevrijding om het zelf te kunnen doen. Dit leerproces stopt niet. Ik blijf nieuwe dingen vinden, ik doe inspiratie op en het geeft een goed gevoel. Inmiddels ben ik begonnen aan een nieuwe serie foto’s.
