Like a blast from the past, I saw a picture of my oma Keasberry featured in a 1973 edition of Prinses, a weekly Dutch magazine. I had never seen it before and was happily surprised. My facebook friend Cindy posted a snapshot of the pages soon after she had found it in her late fathers “treasure trove”. It appears he was really good at preserving a lot of Indo related documentation and memorabilia that would complement a collection at a library or museum. Luckily he was able to save the Prinses magazine. It would otherwise have gone unnoticed and lost forever. Flipping through the pages, it takes you back to another time, another world. When reading the article on oma keasberry, a lot of memories come flooding back. The picture taken in the kitchen of restaurant Djokja has my oma Keasberry in front, on the right her oldest daughter tante (aunt) Nessy, behind my oma Keasberry is oma Dee (my other grandmother on my mothers side), she worked in the restaurant as a waitress. Behind her tante Willy kitchen assistant and behind her another kitchen assistant Adinda. Then left, in the dark suit, Renato the waiter we imported from Sanremo, Italy (long story). Right of him, oom (uncle) Koen, the husband of tante Nessy and way back in the center my dad Billy.
The original Dutch text of this article can be read below, after the English version.
The Netherlands is known for its many Chinese-Indies restaurants. Maybe that has nothing to do with our colonial past. Real Indies* restaurants – big difference – are few and one of its kind is undoubtedly Grandma Keasberry’s restaurant “Djokja” in Amsterdam. It’s not the intention to advertise Grandma here, because she doesn’t need that.
The cuisine of Djokja is unique, because it is authentic Indies cooking. In other words: the taste is good and you burn up inside. This is due to the master hand of the aforementioned grandmother Keasberry, who almost twenty years ago turned her fashion store into a cozy eatery, because she knew she could cook well. Now she is famous all over the world.
Ms. Keasberry always looks very fashionable. She likes pant suits and perfumes and makes a lot of work out of her hair. She speaks her mind and that is why she starts to correct us: “I don’t have an Indies restaurant, but an Indies-European café-restaurant. Here you have my business card, then you won’t ever forget. Of course we are specifically Indies. Real Indies food, mind you. Everything that belongs to the rijsttafel and also Indies desserts. I am famous all over the world. I’m not saying that myself, that’s what the people who come here say. In America I was promoted in a movie, for which I paid nothing. A film was shown in a movie theatre in New York and it said that you could eat delicious food at Djokja. And now they all come here from America. You know, the Chinese also make an Indies rice table, but not like us. In an ordinary restaurant you can sometimes have rice tables, but they do not use the right herbs & spices and they adapt the dishes to the European taste. I do not do that. I cook exactly as it should and the satay is roasted on charcoal. Sometimes people complain and say: that satay is burnt. Then I say: that satay is roasted as it should be and you should learn to eat it. Whether people complain or not, I really cook Indies and if they can’t feast on that, they should stay away. There is a lot of word of mouth for me, because I have never advertised and there are always new guests. My restaurant is unique in the field of the Indies cuisine, everyone says that.”
Spicy flavor
Regarding the latter, Grandma Keasberry is right. Her rijsttafel, nasi rames, babi kecap, sajur and so on are distinguished by their particularly strong spicy flavor that you will not find anywhere else. “You can get it here the way you want it,” Grandma attacks again. “Hot, not very hot and very hot (pedis). And they praise me for my coffee too. ”
How many people come to eat at grandma’s?
Mrs. Keasberry: “A lot, a lot. A hundred a day is no exception. I can have one hundred and twenty guests. Many people from Amsterdam, but also from Nijmegen and Limburg, from all over the Netherlands. Customers from The Hague always ask: why don’t you open a business in The Hague? But I can’t start with that. I am an old girl. I don’t want to know, but it is true. And I can’t divide my body between Amsterdam and The Hague, can I? Have you ever seen that big picture where I stand in décolleté?* It was taken in Djokja in 1936. I was the most beautiful woman in Djokja. That’s what they say now, meanies. They should have said it then. Now I am old. ”
Honey
One of the many guests Grandma Keasberry is proud of is the Queen’s Chef. (Grandma: The Queen herself has not been here yet, but I would like to cook for her.) She also gets a lot of doctors, professors and artists at her table. Famous Dutch entertainers like Paul van Vliet, Toon Hermans, Willem Duys, Rijk de Gooyer, the Blue Diamonds and Michiel de Ruyter all would walk through fire for her. “Saskia and Serge also dine here,” says grandma, “and that producer from Arnhem. What is the name of that guy again. Rod McKuen would have come with Liesbeth List. But then he got sick. A lot of artists often eat here. An American professor called me “Honey”. Imagine, I’m called “Honey. But he was also an old “Honey” himself.”
Fashion store
Mrs. Keasberry arrived destitute in Holland in January of 1950. She had been in fashion for twenty-five years in Djokja and Batavia (old name for Jakarta). That is why it seemed best to start a fashion store in Amsterdam. Grandma: “That business was not going very well and because I could cook well, I thought: should I turn it into a restaurant? I had once worked as a housekeeping lady and after my husband died I had cooked in the home of a Navy chief. There they liked my rice table very much. Why wouldn’t people in the Netherlands like that? That’s how I started my restaurant, with fears and trembling. I have six children, four of whom are still here today. I started by standing in the kitchen myself and taking care of the service. One son who had a job helped in his spare time. After a year the restaurant ran so well that I could say to him: quit your job and come and work with Mommy. I could soon repay the two thousand guilders I had borrowed from the brewery and after twelve years I could buy the building in which “Djokja” is still located. Now I am still in the kitchen, I treat my guests and I am behind the cash register. And that with my seventy years! Let’s hope I stay that strong. I still do everything, even though there are of course staff in the kitchen. Otherwise it would be too much for me. Precisely because I like to socialize with my guests and because we cook purely Indies, I have become a household name. When I talk about closing the business, people say, what about us? Where should we eat then? I just hope my son and daughter can continue the restaurant when I can’t anymore. It would be a shame if “Djokja” disappeared. But when that happens, I won’t remember anyway. I could have sold the business for half a million. The kids say to me, Mom, you have to travel and use up your money. No, Mommy doesn’t do that. I think that’s a shame. It is much more fun to work in the restaurant. My daughter and her husband spend most of their time in the kitchen. And grandma too, of course. That’s what they all call me, Grandma (oma in Dutch). Who doesn’t know grandma? My son and his mother-in-law help in the restaurant. And also a few children when it is very busy. I will be present for six days from half past one to half past ten. I only get tired when there is not enough staff due to illness. I also have a lot of fun. I want to be with my guests. What do I have in my house in Bussum? I just sit there. When you interact with people, you experience something again. In the summer I go to Spain for four weeks, where I bought a beautiful villa. There is a swimming pool nearby and I go there with the grandchildren. I don’t swim anymore, no, Grandma stays at home to cook for the kids.”
Learned from mother
Did Grandma get rich cooking? Grandma: “No, I have my houses and I live spaciously. Furthermore, I do not save. You have to pay so much tax and social security that you can no longer get rich today. That’s a good thing, because what does wealth mean in the end? In the Dutch Indies you thought you had something, until the money devalued and all your belongings were taken away. I have no pension or nothing from my husband. Shame, when he worked at such a big company. But I never held out my hand. I always prefer to work for it myself. Grandma is quite an independent type. ”
Who taught Mrs. Keasberry to cook? Grandma: “From my mother. All my children cook well, the boys do too. My mother enjoyed cooking. And when you enjoy something, you usually do it right. When I am in the kitchen myself, I am much too expensive, because I use too many dishes. If I make ‘nasi from the house’, I don’t make any money on it. It’s all about the taste. When I eat somewhere else I think: hey that tastes like this, I can make that too. But then I do better. Cooking well is a gift. At least that’s what I call it. I don’t like to eat out. Always in my own restaurant. I just don’t like it anywhere else. Because I am very critical. A European dinner is too much for me. I only take the soup. And the dessert, I always like that. In my restaurant I eat a lot of Dutch: kale, stew and those things, delicious. But my Indies food is authentic. Almost everywhere, the dishes are adapted to the European taste. The restaurateurs do that because – they say – people don’t want it at all. Don’t be so stupid. Even the boss of Bali, the most famous Indies restaurant in the Leidsestraat – he is already dead – came to eat with me. I once heard him say a word while he was working on my babi kecap:” that chick can really cook.” Then I went to him and said: I am that chick!”
Always the same
According to grandma, is there good cooking in the Netherlands? Mrs. Keasberry: “No, I don’t think so. They always cook the same here. Can I say that? Am I offending someone? So, they just cook here, always potatoes, meat and vegetables. There is never even anything, I don’t know, never anything fun. A salad in advance or something. I have such an idea that the Dutch housewives have no patience for that. You have to have a little imagination, that’s it. And of course enjoy cooking. I can prepare an Indies rice table for 60 people in two hours. But then they have to help me cut vegetables. When there was a ship from Indonesia in Amsterdam, I cooked for two hundred and fifty men. That’s not a big effort!”
Is grandma keeping her recipes a secret? Mrs. Keasberry: Definitely not. I plan to give a cooking class myself. If there is at least a club of ten people. And then everyone has to do what I say, otherwise I won’t do it. What they do at home is their business, but when I teach it happens the way I want it. Such a class should take place in one of the participants’ home, because my oven is small. I don’t care where it is, as long as the train ticket is covered and I also have to earn something: fifteen guilders per person per lesson. I would like to do this because I want to pass on my knowledge, I do give away a recipe sometimes. But of course that cannot be continued. Sometimes a lady calls me: Grandma, how should I cook gado gado? Then I tell it exactly and she does exactly what I say. But later she says: grandma, why is it that your cooking tastes so much better? Well, that’s the way it is. You either have it or you don’t. ”
It is sometimes said that grandma is rather strict and sometimes “stingy”. Mrs. Keasberry: ”stingy? I am, if the children are not working properly. If they don’t listen to Grandma and don’t do anything, I tell them: ‘You don’t have a day off today. If your 70-year-old can work, so can you.’ I am always sweet to my guests and if they are annoying I say, “I didn’t ask you to come here, did I? There is the hole of the door. ” Then they always remain seated and say, “The food is so good.” “Well, I say, make up your mind. Don’t moan, because grandma doesn’t like that. We have no use for whiners. ”Grandma looks over her glasses and shouts to the waitress: “Dee, table 4 has not yet ordered and if you ask me, table 1 wants to pay. Has the coffee been served to 6?”
Translated from Prinses Dutch weekly magazine, edition 17 February 1973. Text: Hans Wierenga. Photos: Ronal Sweering.
*Indies is an adjective used to refer to the country formerly known as the Dutch East Indies – Indonesia under Dutch colonial rule
*a woman’s dress with a low neckline
Oma’s keuken is wereldberoemd.
Tekst: Hans Wierenga. Foto’s Ronald Sweering
Nederland staat bekend om zijn vele Chinees-Indische restaurants. Misschien heeft dat niet met ons koloniale verleden te maken. Echt Indische restaurants – een hemelsbreed verschil – zijn er maar weinig en enig in zijn soort is ongetwijfeld oma Keasberry’s restaurant “Djokja” in Amsterdam. ’t Is niet de bedoeling hier reclame voor oma te gaan maken, want dat heeft ze niet nodig.
De keuken van Djokja is uniek, omdat er zuiver Indisch wordt gekookt. Met andere woorden: de smaak is raak en van binnen brand je weg. Dat komt door de meesterhand van de reeds genoemde oma Keasberry, die bijna twintig jaar geleden haar modezaak veranderde in een gezellig eethuis bij moeder thuis omdat ze wist dat ze goed kon koken. Nu is ze (mét Sijtje Boes) famous all over the world.
Mevrouw Keasberry ziet er altijd zeer modieus uit. Ze houdt van broekpakken en parfums en maakt veel werk van haar haar. Ze is bepaald niet op haar mondje gevallen en daarom begint ze met ons te verbeteren: “Ik heb geen Indisch restaurant, maar een Indisch-Europees café-restaurant. Hier heb je mijn kaartje, dan vergeet je ’t niet. Natuurlijk zijn wij wel specifiek Indisch. Echt Indisch eten hè. Alles wat bij de rijsttafel behoort en ook Indische desserts. Ik ben beroemd over de hele wereld. Dat zeg ik zelf niet, dat zeggen de mensen die hier komen. In Amerika is reclame voor mij gemaakt op de film, waar ik niks voor heb betaald. In een bioscoop in New York draaide een film en daarin werd gezegd dat je bij Djokja heerlijk kon eten. En nu komen ze allemaal hier uit Amerika. Weet je, de Chinezen maken ook een Indische rijsttafel, maar niet zoals wij. Ook in een gewoon restaurant kun je soms wel rijsttafelen, maar daar gebruiken ze niet de juiste kruiden en ze passen de gerechten aan aan de Europese smaak. Dat doe ik niet. Ik kook precies zoals het hoort en de saté wordt geroosterd op houtskool. Soms mopperen de mensen en zeggen: die saté is aangebrand. Dan zeg ik: die saté is geroosterd zoals het hoort en dat moeten jullie léren eten. Of de mensen nu mopperen of niet, ik kook echt Indisch en als ze daarvan niet kunnen smullen, moeten ze maar wegblijven. Er wordt voor mij ontzettend veel mond tot mondreclame gemaakt, want ik heb nog nooit geadverteerd en er komen altijd weer nieuwe gasten bij. Op het gebied van de Indische tafel is mijn restaurant uniek, dat zegt iedereen.
Kruidensmaak
Wat dit laatste betreft, heeft oma Keasberry gelijk. Haar rijsttafel, nasi rames, babi ketjap, sajoer en noem maar op munten uit door een bijzonder krachtige kruidensmaak die je nergens anders tegenkomt. “Je kunt het hier krijgen zoals je het hebben wilt,” valt oma weer aan. “Heet, niet zo erg heet en heel heet (pedis). En mijn koffie, daar roemen ze ook zo over.”
Hoeveel mensen komen er bij oma eten?
Mevr. Keasberry: “Veel hoor, erg veel. Honderd per dag is geen uitzondering. Ik kan honderdtwintig gasten hebben. Veel mensen uit Amsterdam, maar ook uit Nijmegen en Limburg, uit heel Nederland. Klanten uit Den Haag vragen altijd: waarom open je niet een zaak in Den Haag? Maar daar kan ik niet aan beginnen. Ik ben een oud wijfie. Dat wil ik wel niet weten, maar het is toch zo. En ik kan mijn lichaam toch niet verdelen tussen Amsterdam en Den Haag? Heb je die grote foto wel eens gezien waar ik in décolleté opsta? Die is in 1936 in Djokja genomen. De mooiste vrouw van Djokja was ik. Dat zeggen ze nu, de lelijkerds. Hadden ze tóen moeten zeggen. Nu ben ik oud.”
“Honey”
Eén van de vele gasten waarop oma Keasberry trots is, is de chef-kok van de koningin. (Oma: de koningin zelf is nog niet geweest, maar ik wil graag voor haar koken.) Verder krijgt ze veel dokters, professoren en artiesten aan haar tafel. Paul van Vliet, Toon Hermans, Willem Duys, Rijk de Gooyer, de Blue Diamonds en Michiel de Ruyter gaan allemaal voor haar door het vuur. “Saskia en Serge komen ook,” zegt oma, “en die producer uit Arnhem. Hoe heet die vent ook nog maar weer. Rod McKuen zou komen met Liesbeth List. Maar toen werd hij ziek. Er komen veel artiesten hoor, erg veel. Een Amerikaanse professor noemde mij ‘Honey’. Stel je voor, ik word ‘Honey’ genoemd, zeg. Maar hij was zelf ook een oude ‘Honey’ hoor.”
Modezaak
Mevrouw Keasberry kwam in januari van het jaar 1950 berooid in Holland aan. In Djokja en Batavia had ze al vijfentwintig jaar in de mode gezeten. Daarom leek het haar het beste in Amsterdam ook maar een modezaak te beginnen. Oma: “Die zaak liep niet zo geweldig en omdat ik goed kon koken, dacht ik: zal ik er een restaurant van maken? Ik had al eens als dame van de huishouding gewerkt en na de dood van mijn man had ik in het huis van het hoofd van de marine gekookt. Daar vonden ze mijn rijsttafel erg lekker. Waarom zouden de mensen in Nederland dat dan niet lekker vinden? Zo begon ik met angsten en beven mijn restaurant. Ik heb zes kinderen, waarvan er nu nog vier hier zijn. Ik begon met zelf in de keuken te staan en voor de bediening te zorgen. Eén zoon die een baan had hielp in z’n vrije tijd. Na een jaar liep het restaurant zo goed dat ik tegen hem kon zeggen: zeg je baan maar op en kom bij mama werken. De tweeduizend gulden die ik van de brouwerij had geleend, kon ik al gauw weer terugbetalen en na twaalf jaar kon ik het huis kopen, waarin “Djokja” nu nog gevestigd is. Nu nog sta ik in de keuken, ga ik met mijn gasten om en zit ik achter de kassa. En dat met mijn zeventig jaren! Laten we hopen dat ik zo flink blijf. Alles doe ik nog, ook al staat er natuurlijk personeel in de keuken. Anders zou het te veel voor mij worden. Juist omdat ik ervan houd met mijn gasten leuk om te gaan en omdat we zuiver Indisch koken, ben ik een begrip geworden. Als ik erover praat de zaak te sluiten, zeggen de mensen: en wij dan? Waar moeten wij dan eten? Ik hoop maar dat mijn zoon en dochter de zaak kunnen voortzetten en als ik niet meer kan. Ik zou het jammer vinden als “Djokja” verdween. Maar áls dat gebeurt, heb ik er geen weet meer van. Ik had de zaak kunnen verkopen voor vijf ton. De kinderen zeggen tegen mij: mam, je moet op reis gaan en je geld opmaken. Nee, dat doet mama niet. Dat vind ik zonde. Het is veel leuker om in het restaurant te werken. Mijn dochter en haar man staan het meest in de keuken. En oma ook natuurlijk. Zo noemen ze me allemaal, oma. Wie kent omaatje nou niet? Mijn zoon en zijn schoonmoeder helpen in de zaak. Een ook een paar kinderen als het erg druk is. Zelf ben ik zes dagen aanwezig van half twee tot half elf. Moe word ik alleen maar als er door ziekte te weinig personeel is. Verder heb ik er erg veel lol in. Ik wil bij m’n gasten zijn. Wat heb ik in mijn huis in Bussum? Daar zit ik maar alleen. Als je met mensen omgaat, maak je nog eens iets mee. ’s Zomers ga ik vier weken naar Spanje, waar ik een mooie villa gekocht heb. Daar vlakbij is een zwembad en daar ga ik dan gezellig met de kleinkinderen naar toe. Zwemmen doe ik nier meer, nee, oma blijft thuis om te koken voor de kinderen.”
Van moeder geleerd
Heeft oma zich rijk gekookt? Oma: “Nee, ik heb mijn huizen en ik leef ruim. Verder kom ik niet tot sparen. Je moet zo ontzettend veel belasting en sociale lasten betalen, dat je in deze tijd niet meer rijk kunt worden. Dat is maar goed ook, want wat stelt rijkdom uiteindelijk voor? In Indië dacht je dat je wat had, totdat het geld devalueerde en alle bezittingen werden afgepakt. Ik heb geen pensioen of niks van mijn man. Schande hè, terwijl hij bij zo’n grote firma werkte. Maar ik heb nooit mijn handje opgehouden. Ik her er altijd liever zelf voor gewerkt. Oma is nogal een onafhankelijk type.”
Van wie heeft mevrouw Keasberry koken geleerd? Oma: “Van mijn moeder. Al mijn kinderen kunnen goed koken, de jongens ook. Mijn moeder had plezier in koken dat heb ik ook. En wanneer je plezier in iets hebt, doe je het meestal goed. Als ikzelf in de keuken sta, ben ik veel te duur, want ik gebruikt te veel gerechten. Als ik “nasi van ’t huis” maak, verdien ik er niks op. ’t Gaat nu eenmaal om de smaak. Als ik ergens anders eet, denk ik: hé dat smaakt zo, dat kan ik ook maken. Maar dan doe ik het wel beter. Goed koken is een gave. Zo noem ik het tenminste. Ik eet niet graag buiten de deur. Altijd in mijn eigen restaurant. Ergens anders vind ik het gewoon niet zo lekker. Ik ben namelijk erg kritisch. Een Europees diner is veel te veel voor mij. Daarvan neem ik alleen de soep. En het toetje, dat vind ik altijd lekker. In mijn restaurant eet ik veel Nederlands: boerenkool, hutspot en die dingen, heerlijk. Maar mijn Indische eten is Indisch. Bijna overal zijn de gerechten aan de Europese smaak aangepast. De restauranthouders doen dat omdat -zeggen ze- de mensen willen het helemaal niet. Doe toch niet zo stom. Zelfs de baas van Balie, het bekendste Indische restaurant in de Leidsestraat – hij is nu al dood hoor – kwam bij mij eten. Ik hoorde hem een keer zegger, terwijl hij met mijn babi ketjap bezig was: dat wijfie kan d’r wat van. Toen ben ik naar hem toegegaan en heb ik gezegd: dat wijfie ben ik!”
Altijd hetzelfde
Wordt er volgens oma in Nederland goed gekookt? Mevr. Keasberry: “Nee, ik vind van niet. Ze koken hier altijd hetzelfde. Mag ik dat wel zeggen? Beledig ik iemand? Zo, gewoon koken ze hier, altijd aardappelen, vlees en groente. Er is nooit eens iets, ik weet het niet, nooit eens iets leuks. Een slaatje van tevoren of zo. Ik heb zo’n idee dat de Nederlandse huisvrouwen daar geen geduld voor hebben. Je moet een beetje fantasie hebben, dat is het. En natuurlijk aardigheid in koken. Ik kan in twee uur voor zestig mensen een Indische rijsttafel klaarmaken. Maar dan moeten ze me wel helpen met groente snijden. Toen er een schip uit Indonesië in Amsterdam lag, heb ik voor tweehonderdvijftig man gekookt. Daar draai ik mijn hand niet voor om.”
Doet oma geheimzinnig met haar recepten? Mevr. Keasberry: Beslist niet. Ik ben zelf van plan kookles te gaan geven. Als er tenminste een clubje komt van minstens tien personen. En dan moet iedereen doen wat ik zeg, want anders doe ik het niet. Wat ze thuis doen is hun zaak, maar als ik les geef, gebeurt het zoals ik het wil. Zo’n les zou moeten plaatsvinden bij één van de deelnemers thuis, want mijn oven is klein. ’t Kan me niet schelen waar het is, als ik de kosten van de trein maar terug krijg en ik moet ook wat verdienen: vijftien gulden per persoon per les. Ik wil dit graag doen omdat ik mijn kennis wil overdragen, Ik geef wel een een recept weg, waarvoor niks betaald hoeft te worden. Maar daar kun ne natuurlijk niet mee aan de gang blijven. Soms belt een mevrouw mij op: oma, hoe moet ik gado gado maken? Dan vertel ik het precies en ze doet precies wat ik zeg. Maar later zegt ze: oma, hoe komt het dan dat het bij u veel lekkerder smaakt? Ja, kijk, dat is de hand hè. Die heb je of hebt hem niet.”
Er wordt wel eens gezegd dat oma nogal streng en soms “Pinnig” is. Mevr. Keasberry: “pinnig? Dat ben ik als de kinderen niet goed werken. Als ze niet naar oma luisteren en niets doen wat ik zeg. “Jullie hebben geen snipperdag vandaag”, zeg ik dan. Als oma van 70 kan werken, kunnen jullie het ook. Voor mijn gasten ben ik altijd lief en als ze vervelend zijn, zeg ik: “Ik heb jullie toch niet gevraagd hier te komen? Dáár is het gat van de deur.” Dan blijven ze altijd zitten en zeggen ze: “het eten is zo lekker.” “Nou, zeg ik dan, “wat wil je dan, zit dan niet te zeuren, want daar houdt oma niet van. Zeurpieten kunnen we niet gebruiken.” Oma kijkt over haar bril heen en roept tegen de bedienende mevrouw: “Deetje, tafel 4 is nog nog niet opgenomen en als je ’t mij vraag wil tafel 1 afrekenen. Is de koffie voor 6 al door?”
©2020jeffkeasberry
